Niet Erger, Maar Anders
Eind juli 1997 was ik 5 1/2 maand zwanger en een weekje in Amerika. Mijn vliezen braken spontaan en Ilvy kwam levenloos ter wereld.
Lang heb ik mijzelf voorgehouden dat het niet zo erg was. Bij een ander was het erger. Anderen hadden het veel zwaarder. Dat werd bevestigd door de buitenwereld. Er werd namelijk wel gezegd dat het gelukkig nog vroeg in de zwangerschap was, met of na 9 maanden was het erger geweest. En.. Gelukkig heb je al 2 kinderen, anders was het veel erger geweest. Of…. Je bent nog jong, je kunt nog genoeg kinderen krijgen, anders ……
Zo doen de meeste mensen dat (onbewust) met van alles, we bagatelliseren het gewoon. Dat hebben we zo geleerd of zijn we gewend te doen. Ik hield mijzelf onbewust voor dat het minder erg was om tijdens de zwangerschap een kindje te verliezen dan erna. Hierdoor suste en onderdrukte ik dus mijn pijn en verdriet, alsof het er niet mocht zijn. Ik heb leren inzien dat dat een overlevings- en beschermingsmechanisme is. En hoe meer onbewust we nog zijn, vanuit des te meer van deze mechanismen we nog leven. Om onszelf te behoeden voor onze emoties, omdat we ergens bang zijn dat we deze niet aankunnen.
Het werkt echter ook andersom. Vanuit slachtofferschap, vanuit gezien en gehoord willen worden zeggen we wel dat wat ons is overkomen erger is dan dat van een ander. We gaan opbieden tegen elkaar. Jij hebt dat wel meegemaakt, maar wat mij is overkomen is veel erger. Want mijn moeder is dood, mijn partner is verslaafd en mijn kind is ook nog eens gehandicapt. Dat is veel erger dan dat van jou. En eigenlijk is dat ook een overlevingsmechanisme, want we durven onze pijnen niet te horen, zien en erkennen en daardoor gaan we er voor zorgen dat we gezien en erkend worden door de buitenwereld.
Nu is het zo dat er geen gradaties zijn in erg, erger of minder erg. Het bestaat niet. Het is alleen een door mensen gecreëerd oordeel. Iets of een gebeuren is feitelijk alleen maar…..anders. Het zijn allemaal alleen maar andere ervaringen. Hoeveel fijner zou het leven samen zijn wanneer we niet vergelijken en invullen wie het zwaarder heeft of wat er minder erg is. Hoeveel liever was ik voor mijzelf geweest als ik niet had geoordeeld dat mijn kindje verliezen tijdens de zwangerschap minder erg was dan na een zwangerschap? Of dat anderen het veel zwaarder hadden met andere dingen dan dat ik had? Hoeveel meer had ik mijzelf erkend met al mijn pijn en verdriet als het alleen mijn ervaring was, niet erger en niet minder erg, maar anders dan de ervaring van een ander? Dat had mij zeker veel extra onderdrukt verdriet en vastgezette pijn in mijn hoofd en lijf gescheeld.
Als wij onszelf en onze situatie alleen gaan zien als een andere ervaring dan creëren we meer verbondenheid, omdat we zowel onszelf als de ander in eigen waarde laten. De waarde van de ene persoon is namelijk niet meer dan de waarde van een ander. We zijn allemaal andere mensen. We maken allemaal andere dingen mee in ons leven en we handelen en gedragen ons allemaal anders. Niet meer, niet minder en niet beter. De ene persoon of situatie is niet beter of niet erger dan de andere. Elke situatie is anders, ieders pad is anders. We zijn allemaal een belangrijk deeltje van het grote geheel, we zijn allemaal nodig en waardevol. En….we zijn allemaal anders.
Juist vanuit het zonder oordeel aanvaarden dat alles en iedereen anders is, ontstaat bewuste eenheid en onvoorwaardelijkheid. Ik leef een ander leven en beleef andere situaties en gebeurtenissen dan jij en jullie. Net zoals ik situaties en gebeurtenissen anders beleef dan een ander. Niet minder, beter of erger, maar anders.
In Lak’ech, oftewel; Ik ben een andere Jij!
Liefdevolle knuf, Christi
04-04-2020